سوغات من از سفر

 سلام

امروز روز عرفه است، و دعای ناب عرفه و عبودیت و معنویت.

امروز به خانه رسیده ام، امروز مادر نازم رو بغل کردم و دست و صورتش رو بوسیدم، به چشمانش و یاد جوانی چشمانش افتادم، و نگاه کردم و تا دقایقی دیگر هم حاجی پدرم هم خواهد آمد، همون مرد قدیمی که خیلی ابراز دوستی نمی کنند، و رسم این سوسول بازی ها رو ندارند، به قول یکی شون، ما بچه هامون رو تو دلمون دوست داریم، ولی حاجی پدر عزیزم این اواخر از وقتی داداش کوچولویم آلمان پریده است، کم کم ابراز دوستی اش رو ابراز می کند، و آخرین پیامکش حاوی این جمله ی قشنگ و ناب و به یاد ماندنی بود که: دلم برایتان یک ذره شده است، فکرش رو بکنید این جمله برای پدری پنجاه و چند ساله و از عهد قدیم فک می کنم که خیلی سخت باشه.

خب یک غیبت کوچولو شد، خدا ببخشه منو. ولی این بر اساس حقیقتی هست که متاسفانه ابراز علاقه و دوستی برای بعضی افراد کمی سخت است، در حالیکه بعد از دست دادنشان و یا دوری شان، حسرت این رو می خورند که چرا به عزیزشون نگفتند که دوستت دارم، و کلام محبت آمیز نگفته اند.

و این می تونه برای ما یک درس باشه که به عزیزانمان و نزدیکانمان تا می توانیم خوبی کنیم و اگر کاری از دست مون برای مشکلاتشان به آن صورت بر نمی آید، با کلام و سخن و شیرین زبونی مان، دلشان رو شاد کنیم و نرجانیم، وبه قول مادر عزیزم، که از نرم گویی دو ناخن زبون هیچ ضرری نمی کنیم.

و چرا شیرین زبان نباشیم وقتی عزیزانی رو داریم که به میلیاردها تومان نمی توانیم به دستشان بیاوریم.

و دین قشنگ مان به محبت و خوشرفتاری و مکارم اخلاق بسیاری سفارش کرده، مخصوصا وقتی رسول مهربانی مان: می فرماید: انی بعثت لاتمم مکارم الاخلاق. من برای اتمام مکارم اخلاق برگزیده شده ام.

و چقدر دین زیبایی داریم، و چقدر ما خوشبختیم که مسلمان و انسان آفریده شده ایم، و این همه شانس و فرصت پیشرفت و تعالی و خوب بودن داریم.

یکی از ره آوردهای این سفرم، مشاهده ی عینی از دنیا رفتن باجناق، به عنوان یک انسان سالم و بی عیب و کسی که هیچ کس باورش نمی شد که مرحوم او باشد.

همان طوریکه ما در مورد مرگ و از این دنیا رفتن خیلی غافلیم، و وسوسه ها باعث می شود که عمر جاویدان در این دنیای دنی تصور کنیم ، و چه تصور باطلی.

دوستتون دارم نه به عنوان شعار ، بلکه به این خاطر عزیزان فرهیخته و با شخصیت تشریف دارند.

آرزومند بهترینها برای همه

یا حق  و یا علی