گزارشی از یک اردو

سلام

بنا به سنت کهن و هر ساله که بعد از تحویل سال جدید اول به دیدن اقوام و فاملینی اهتمام می شود که در سال گذشته عزیزی را از دست داده است، بعد فاملین و صله ارحام نزدیک و اغلب در کنار هم با دعا  و صلوات و آرزوهای قشنگ تحویل می گیرند و در یک فرصت مقتضی اقدام به رفتن دسته جمعی و خانوادگی به زیارت اهل قبور می کنند که بسیار رسم پسندیده است، که ضمن اینکه ثواب و فاتحه ای بر آن عزیزان درگذشته خوانده می شود، بر ناپایداری دنیا و مافیها تاملی و تذکری داده می شود، تا بلکه وجدانهای کمی خفته و آشفته از هیاهوی روزگار و زندگی روزمره و اغلب یکنواخت  صیقلی و آب حیات و طراوتی دریافت دارند  و واعظ جیب هم البته بیکار نیست موی سپید و راه گذشته را نشانمان می دهد.

اردو تفریحی خانوادگی را با پیر و جوان و کودک و نوجوان آغاز کردیم و بعد از احوالپرسی های صمیمانه و سلام و صلوات لازمه ابتدا به زیارت اهل قبور مشرف شدیم که هر کسی کنار قبر عزیزی در ابتدا و در ادامه همه بر قبور عزیزان یکدیگر حاضر می شدند و خیرات و فاتحه حسابی بساطی داشت. و محفلی از معنویت و عبرت و البته باد نوبهاری و فضای ساکت قبرستان معجون وصف ناپذیری را تهیه کرده بود.

در این فضا نامزد دارها و تازه ازدواج کرده های فامیل هم برنامه های جمعی و خصوصی خودشان را داشتند که حسابی مودت و محبت مهربانانه را با ادب و احترام همراه داشتند.

من اجازه می خواهم در کنار این همه شور و صفا و صمیمت و هر آنچه زیبایی و سادگی و بی آلایشی بود به یک آسیب هم اشاره کنم که البته شاید بر اثر دوران خودآرایی و تجمل گرایی جوان و نوجوان آنهم از جنس مونث بر می گردد که متاسفانه مصرف تقریبا غلیظ مواد آرایشی متناسب با موضوع و افراد

گاهی بدجور مزاحم آرامش جوانان و نوجوانان عزب و مجردی بود که با رسم و رسومات تقریبا سخت گیرانه و افزایش خرج و مخارج این مراسم نیک و سنت حسنه محروم از این موهبت هستند.

دلم برای هر دو طرف سوخت هم جوانک های دختری که از آسیب زمانه ی تجمل گرایانه و بزک انگارانه بی نصیب نیستند و متاسفانه خانواده ها فکر کنم حریفشان نمی شود یا همراهی هایی صورت می گیرد و هم جوانک هایی که سنی ازشان گذشته و محروم از داشتن همسر و همدمی که یار و مرحم و کامل کننده ی دینشان باشد.

دیروز از زیارت و نماز جمعه و تفریح   مسابقه ای فامیلی و شوخی ها جالب و سادگی و بی آلایشی در رفتار و قلب پاک و مهربان این مردم واقعا برایم شیرین و به یادماندنی بود.

بساط دعوت کردنها همچنان فعال است، خدا خیرشان دهد و سالی پر از خیر و برکت برای همه را آرزومندم.

هفتم اسفند ما بلیط برگشت داریم چون کارهای عقب افتاده ی بسیاری وجود دارد که البته هیچ جایی خانه ی خودمان نمی شود.

مستدام باشید و پایدار

نوروز در شهرستان

به نام خدا

دو روز قبل از آغاز سال جدید همراه با کاروان عروسی  به شهرستان آمدیم البته خیلی یهویی و با تصمیمی که دوستان و فامیل اصرار کردند که در این جشن و خوشحالی سهیم باشیم

به هر حال با تمام انتظارها و خریدها  و آمادگی ها آمدیم چون دلم برای دیدن خیلی از مردمان اینجا تنگ شده بود.

آمدیم  و سال را هم نو کردیم و در جمع فامیل با صحبت ها و گفتگوها و درد دلهای آنان شاد و گاهی غمگین شدیم

از مشکلات و کدورت ها و کارهای برخی از آنها به تامل نشستیم و به فکر فرو رفتیم و به حال آینده این روابط در نسل های بعدی آنها افسوس خوردیم که صد البته یکی از خصوصیات جامعه صنعتی شده دور از هم و ماشینیزه و ...   چیزی از ته آن در نمی آید.

با بعضی جوانان و نوجوانان دیروز صحبت هایی شد، ولی اغلب با موضوعات قدیمی و البته سعی شد با جوابهای امروزی و تطبیقی که چه در نظر افتد.

شهرستان و مردم و فامیل آن را در حالی ملاقات کردیم که تغییرات اندکی در تفکرات و البته تغییراتی شگرف در رشد و جوان تر شدن نوجوانان و جوان شدن نونهالان و ....

کارهای تحقیقاتی عقب افتاده است و ورزش و نرمش کم شده است، اما چهره های آشنای خیلی از فامیل و  عمه زاده و عمو زاده ها و در کل فامیل اسفندیاری تجدید خاطرات و تامل بر آینده ای است که همه تا حدودی نگران آن و شاید اکثر آنها آرزوی سرنوشتی شفاف و عالی و متعالی هست.

از حق که نگذریم روحیه مذهبی و خدا طلبی و تعبد ناب آنها مثال زدنی هست، در اکثر کلامشان معنویتی ساده و بی پیرایه موج می زند و تا حدودی این روحیه به نوگلان شان منتقل شده است، اما هستند برخی وروجکهایی که از فضای مجازی و مد و جو مدرنیته ی تا حدودی لجام گسیخته   تاثیراتی پذیرفته است و می اندیشم که شبهاتی در خیلی از موارد و مقوله ها که شایع این دوران است به طور خفیف یا جلی در اذهان آنان هست اما جو تا حدودی شرم و گوشه گیری و تا حدودی فضای سنتی حاکم اجازه ی بروز آن را خیلی نمی دهد. مگر اینکه خود از رفتار و سبک لباس و بعضی گفتارشان به وجود آنان پی ببریم که گاهی بدجور وصله ی ناجور  و تابلویی خودنمایی می کند.

بگذریم لیس للانسان الا ما سعی .

سعی ما گفتن و گوشزد کردن به کسانی که می شنوند و کسانی که نمی شنوید یا گیج حرفها و فضای شلوغ مجازی و قرن بیست و یکم و سال 2017 هستند، سلامی با اشاره و از دور می رسانیم و هر دو طرف احتیاط می کنند که از فاصله ی مجاز به همدیگر نزدیک نشویم.

این قافله همچنان می رود و کوچکترها بزرگ می شوند و به قول معروف هر عصری و پیامبری و رسمی .

اینها رسم و سبک و آداب اختیاری خودشان را دارند همان طوریکه ما با گذشتگانمان داشتیم و صد البته محکومیت و نقد و سخت گیری هایی را به احترامشان تحمل می کردیم و الان که برخی آن سخت گیری ها را سعی می کنیم اعمال کنیم، یاد آن دوران خودمان می افتیم و خوب دیگه یاد دغدغه های آنها می افتیم که چنین احساسی داشته اند.

خب نمی خواهم نوشته طولانی شود فقط برای خودم و عزیز بغل دستی ام که نوشته را می خواند و گاهی مثل عموی بزرگوارم لبخندی بر لب می نشاند عرض می کنم که روزگار در گذر است چه زیباست که نام نیک و اثر نیکوتری بر جای بگذاریم که

صد البته جلوی دوربین مخفی خدای عزیز و قهاری قرار داریم که خیلی ها کمتر قبولش دارند و فقط نامش را بر زبان می رانند و صد البته غفلت و مشکلات و شیطنت های شیطانی انسی و جنی یاد قشنگش را کمتر مجال بروز می دهد.

پاینده و باشکوه باشید که این جهان کوه است و فعل ما ندا   هر ندایی را از کوه می آید صدا  

این مصرع دوم را مطمئن نیستم نقل به مضمون کردم

بیت دومش فعلا یادم نمیاد و بغل دستی هم می گوید چی می دانم نشنیدم. ....

شاد و سرفراز باشید

سالها دل در این بادیه بسیار شتافت ............. یک موی ندانست ولی موی شکافت.

3  فروردین  96