سال نو و آرزوهای قشنگ

سلام

اولین خاطره و نوشتن در سال نود و هفت

اول از همه تبریک به همه به خاطر سال نو

و تصحیح و تاکید می کنم که در ابتدای این سال ، عمری با برکت و پر از سعادت و معنویت و مهربانی برای همه آرزومندم

اما حضرت خضر ما می گفت: زحمت رو زمین کشیده و 365 روز دور خورشید گردیده

اونوقت ما پایان گردیدن زمین و آغاز دور جدید آن را به همدیگر تبریک می گوییم

و اضافه می کند: وقتی ما کاری کردیم کارستان و دور خدایمان و خوبیها گشتیم و نثار و تلاش کردیم ، جای تبریک به همدیگر  و به خودمان داره

همون حدیث معروف که روزی که در آن روز گناه نکنی عید است. و جای تبریک داره

زیباترین خاطره ام جدای از دید  و بازدید ها و صله رحم ها و دیدن ها و شنیدن ها و بوسیدن ها  و ....

خاطره سه روز اعتکاف رجبی ام هست همراه پدر ناز و بزرگوار و نسل قبلی ام

مخصوصا یه دوست گمنامی که وقتی بهترین آرزویش رو از در صحبت  و گفتگو ازش پرسیدیم:

بعد از آرزوی عاقبت بخیری ، اشک مردانه در چشمانش حلقه زد و گفت: خصوصی ترین آرزویم گرچه لیاقتش را ندارم و انشاء الله که برآورده بشه

این هست که موقع مرگم و رفتنم ، چهارده معصوم پیشم بیاد.. و به فریادم برسد.

و این در شب دوم اعتکاف بود که نزدیک سحر و در حیاط مسجد ازش پرسیدم و چقدر عاشقانه و عارفانه و مشتاقانه ، با اشک و نگاه قشنگ

آرزو کرد و برایم بیان داشت و تکانم داد که چی آرزوهای قشنگی وجود دارد و چی آدمهای قشنگتری که به ظاهر هیچ کس نباید قضاوت کرد.

ممنون عزیزانم و گلهای زندگی ام  و دوستان مثبت بین و زیبا بینم هستم

چون نظرات دوستان برام محترم هست، چکیده ای تقدیم شد

مشتاق قشنگترین ها برایتان

تا درودی دیگر بدرود

یاعلی