خوشبخترین منم

سلام

خوشبخترین بودن بستگی به نگاه آدما و قلب و مرام و محبت و نیت پاکشون و رابطه خوب و دوستانه و عاشقانه با مصدر و خدای عشق و عاطفه داره......

یک عزیزی که نه خودش و نه وبگاهش را معرفی نکرده،  راجع به پست قبلی نوشته:

 سلام
خوبیید؟؟؟؟؟
اومدین بعد مدتها؟؟؟؟
چرا غریبانه؟؟؟؟؟
چرا خوشبختانه پیام نذاشته؟؟؟؟؟
یعنی باید پیام میگذاشته؟؟؟؟؟

حالا کی باید پیام میگذاشته؟؟؟؟؟

---------

در جوابش نوشتم:

ممنون پیام پر از پرسش شما
اونم با چند علامت سوال
از دست ما و شما
حالا همه شو باید جواب بدم؟؟؟
ممنون خوبم و پست بعدی در مورد مقدار خوب بودن و خوشبخترین بودنم می نویسم
:: چون وقتی می نویسم خودم و خودم هستم و عزیزی نظر نمی گذاره ، نه خوب میگه نه بد. و این سکوت خیلی غریبانست.....
::: این خوشبختانه پیام نذاشته از اون جملات معکوسه .. یعنی که همون .. که آنقدر .... که از اون ور  رسیدم به خوشبختی... یعنی سیصد و شصت و یک درجه چرخیدم...( یاد دایره مثلثاتی بخیر)
::: آره دیگه باید پیام بذاره و بذارن . دنیای قشنگ مهر و محبت آدما با سخن و پیام و همدلی و همزبانی زیباتر می شود.
::: هر عزیزی که دلش برای خدا و آرامش و محبت و خوشبختی می تپد و نوری از نور خدا تو وجودش هست.منتظر پیامش هستم.

و اما خوب بودنی که گفتم می نویسم ازش:

الان در این لحظه از صمیم جانم به خاطر داشتن تمام داشته هایم و نداشته هایم ( که اگر می داشتمش این چیزها را نداشتم مخصوصا نگاه قشنگ خدا رو ) شاکرم

مخصوصا عزیزان بهشتی ام

تک تک عزیزان زندگی ام که هر کدامشان عطر و بوی بهشتی ومهر و صفای نابی در جایگاه خودشون دارن.

از هر نسبت سببی و نسبی که باهاشون دارم ، همه شون را عالی و قشنگ می بینم و هر گلی در جای خودش در باغ دل و خاطرم شکوفا

و معطر است

و از همه مهمتر بینشی دارم به خدا  و جهان و انسان و انسانیت و خوبی و عشق و محبت .....

این روزها گاهی که فرصت می کنم، امدادهای غیبی شهید مطهری رو مطالعه می کنم، چقدر دقیق و با حالا سخن گفته این بشر

این نور مطهر ، این بچه ی فریمان و استاد شهید

خدایش بیامرزد و با اولیاء و خوبان محشورش کند.

هر وقت حرم حضرت معصومه علیها سلام می روم، یک سری سر مزارش که درون حرم  و در قسمت علماء هست، می روم و یک احساس دوستی و صمیمتی باهاش دارم . انگار عزیزی از عزیزانم هست که حرفهای زیادی ازش یاد گرفته ام.

:: وقتی  تنها می شم و کمی به فکر جور و واجور دنیایی می افتم، قرآن بیشتر می خونم... چون آرامشم و کلام قشنگترین و عزیز  ترین و قدرتمندترین و مهربانترین موجود عالم است... چون می دانم این دنیا جای ماندن نیست که ارزش خاصی داشته باشد

وقتی قراره از ش غریبانه و حریصانه بر ماندن درش، ازش بریم، همان بهتر که با بهترین چیزها جایگزینش کنیم.

و ممنون خدا و عزیزانی که دوستم داره و هر لحظه و هر کلام و مرام و محبتشون دریایی از صفا و ارامش و محبت است.

فک کنم طولانی شد...

اذان مغرب شد و چقدر دوست دارم این بار خالصانه تر و جور دیگر با معشوق ومعبود طور دیگر و خاصتر و ناب تر، انگار که بار آخر و فرصت آخر عاشقی کردن و اثبات عاشقی کردنمان هست.

":: پ . ن: پدرم امروز خسته بود و مادرم  همچنین..فدای یک لحظه ی نگاه خسته شان....

::: پر از شکر و شکوه و نیایش و آرامشم ....... چون خدای آرامش را دوست دارم و همیشه می خواهمش.

یاعلی بدرود