جهان معنا و غیب

سلام

عصر جمعه ای دیگر و غمگینی دل آقامون که چرا امروز هم ظهورش نبوده است.

عصر جمعه ای که مثل بقیه ی عصر جمعه های دیگر می آید و می روند و به امید شنبه ها نشسته ایم، و به قول مولا علی علیه السلام، هر نفسی یک قدم به مرگ هست.

ببخشید همش تو ذوق می زنم، اخه از خصوصیات یک نوشته عاشقانه و سرشار از زندگی و طراوت این است که حرفی از مرگ و نیستی و خشونت نباشد، اما کمی یا خیلی بد سلیقه شده ام.

از صله رحم و خیر مقدم از یک همسایه آمده ایم، همسایه ای که ده سال از خانواده اش دور بوده است، و اکنون که تقریبا به سن کهولت رسیده است، پیش خانواده ای برگشته است، که متاسفانه کسی چندان پذیرایش نیست، چون خانم مدعی هست که چرا ترکمان کرده ای؟ و دختر کوچیک که کمی مشکل و بیماری هم دارد، پدر را نمی خواهد چون از او خاطره ای ندارد، و تنها دختر بزرگتر دلش خوش است که بعد از این بابا می تواند بگوید، و پسران هم هر کدام یک گوشه ای و دنبال کار و گرفتاری خویش.

این است سرگذشت هر یک از ما که بیشتر قدر خود و داشته هایمان رو بدانیم، این پدر با تمام تواضع اظهار شرمندگی می کند که اشتباه کرده است، چقدر سخت است که در برهه ای برسیم که با تمام وجود به شکستمان پی ببریم و ما هم خدای نخواسته بگوییم اشتباه کرده ایم. آخه اون بنده خدا هم وقتی به خانواده اش پشت می کرد، فکر می کرد که کار درستی می کند، و از مشکلات و دغدغه ها جان سالم به در می برد، و حتما کلی فکر کرده است، که به این نتیجه رسیده است که همچنین تصمیمی گرفته است، مثل ما که الان که می خواهیم کاری انجام دهیم، کمی فکر می کنیم و بعد نتیجه فکرمان رو عملی می کنیم، و بعد از مدتها بعد وقتی که شکست خوردیم، تازه می فهمیم که ای دل غافل عجب اشتباهی.

حدیث نازم دارد نوشته هایم رو می خواند و الان لبخند می زند، و بهم نگاه می کند، میگه باباجون، داری داستان می نویسی؟ می گویم، آره داستان می نویسم.

فقط می خواند و گوش می کند و احسان عزیزم هم به جمع ما اضافه می شود، و می خواهد نوشته ها رو بخواند ، که می خواند.

چقدر باحاله که یکی موقع نوشتن نوشته هامون رو بخونه و با خودش زمزمه کند.

و ما باشیم و بنویسیم از دل و احساس و سرگذشت مون.

یک وقتایی با برادر سفر کرده ام، می گفتم که ببین گلم، این نوشته ام که الان دارم برات می نویسم، ممکنه است، ده سال بعد بهت برسد، چون ممکن است که الان به مفهوم و محتوایش نرسی، فقط بخوانی و کلمات رو زمزمه کنی، ولی معنیش رو درک نکنی.

و حقیقتا بیشتر اوقات چنین است، در زندگی هامون که یک حرف رو از یک بزرگی می شنویم، ولی بهش نمی رسیم.

و هر چه حرف بزرگتر و عمیقتر باشد، ظرف درک آن هم بزرگتر و عمیقتر می خواهد و ممکن است فاصله ی درک ما از اون حرف هم بیشتر باشد.

و مثل اینکه خیلی از حرفهایی خدایی و حدیثی که می خوانیم ولی فقط می خوانیم و باور و درک عمیق نمی توانیم، و اینجاست که بحث ایمان به غیب پیش می آید. که در اولین سوره های قرآن یعنی بقره از آن سخن به میان آمده است.

کاش ایمان به غیب داشته باشیم، کاش ایمان به امان زمان و مرام و دغدغه اش داشته باشیم.

مثلا خدا در قرآنش می فرماید: که صدقه و قرض الحسنه باعث برکت مال می شود، و خدا مضاعف می کند، پول قرض داده شده را، ولی کو درک ما که این را با حساب ناقصمان موجب کمی مال می دانیم که ارزشش کمتر می شود.

یا مثلا پیامبر می فرماید: با ازدواج است که رزقتون زیادتر می شود، ولی الان ازدواج رو باعث فقر و مشکلات می دانیم. و خیلی حرفهای بزرگ دیگر که با درک اندکمون نمی توانیم درک کنیم، مگر اینکه یا درکمون بالاتر رود یا اینکه نتیجه آن به سرمان بیاید و یا اینکه در زندگی دیگران نتیجه خوب آن را ببینم، البته این در صورتی است که توجیه برایش نتراشیم.

آقا  امام رضا علیه السلام می فرماید: که هر کس خواهرم معصومه سلام الله علیها رو در قم زیارت کند و عارف به حقش باشد، بهشت بر او واجب می شود.

خب این عارف به حق یعنی چی؟ و زیارت آیا فقط اینه که خودمون رو به ضریح حضرت بمالیم؟ که قطعا چنین نیست.

پس چرا اولا کمتر موفق می شویم که زیارت اونهم از راه دور داشته باشیم، و معرفت به حق حضرت یعنی چی؟

و اصلا کل این فرمایش رو چقدر قبول داریم و به کتمان می رود و از جان نیوش میکنیم که بخواهیم بهش عمل کنیم.

قول داده بودم که این روزها خیلی فلسفی و ثقیل ننویسم، ولی چکنم که دغدغه های اصلییم همین است که به مطلب و محتوا بیشتر بها می دهم، و جهان آینده جهان محتوا و مفهوم و معناست.

و جهان آینده شخص ها مهم نیست بلکه شخصیت ها و معرفت ها مهم است.

جهان آینده بشر دنبال معنا خواهد بود، و با ابزار تلکنولوژیک به دنبال معنا و مفهوم و رمز سعادتمندی خواهد بود.

و جهان ما هم باید معنا و معنویت و درک رمز سعادتمندی باشد.

اگر سیر تاریخ ادیان و بشریت رو دنبال کنیم، از بت پرستی و جسم پرستی و بعد در ادیان از یک کتاب هدایت محدود و نقش و بوم مسیحیت که با سحر و جادو یهودیت و معرفت و معنا و مفهوم و اخلاق اسلام به عنوان بهترین نعمت به بشریت و بالاخره خاتمیت و جاودانگی اسلام و آموزه های حیات بخشش، ورژن آخرش هست.

اذان مغرب شد ، و صدای دلنشین حی علی خیر العمل...... کاش همیشه به سوی بهترین عمل شتاب داشته باشیم.

دعا کنید که بنده و پیرو و درک کننده ی حرفها و آموزه های حیات بخش باشیم.

و مشکلات عزیزان از هر نوعش رو به بهترین وجه حل نماید، و از امتحانها سر بلند بیرون آییم.

باشد که چنین باشد

یا حق و یا علی مستدام باشید.