باور، اخلاق و عمل

سلام 

وقتتون قشنگ و پر از لبخند خدا 

اگر نقالی کنیم و حرف قشنگ استاد معرفت را به دوستان هدیه کنیم 

از ره آورد خوشه چینی من امروز نکته ی قشنگی نصیب جان و دلم شد 

اونم اینکه استاد فرمودند: ( البته اگر من درست متوجه شده باشم و درست بتونم بیان کنیم ) اینکه: 

اصل در انسانیت معرفت و باور و یقینش هست، اخلاق و عمل و رفتار چون با بدن آدمی و نشئه ی دنیای آدم سرو کار دارد، به عنوان فرع بر معرفت و باور انسان است که معرفت و باور با جان و روح آدمی در ارتباط است و تا ابد همراه آدم هست. و با رفتن از دنیا قطع نمی شود و همراه آدم هست. 

یعنی : 

اگر اصالت در حقیقت انسان، از آنِ جان انسان است، اگر عمرِ عمل محدود است، اگر مرز عمل مشخّص است و آنچه مرز‌بردار نیست جان انسان است و اوصاف قلبی انسان، معلوم می‌شود اصالت ازآنِ معرفت است و هر خُلق و عملی که بر انسان واجب است [که] انجام بدهد، برای آن است که آن معرفت شکوفا بشود؛ یعنی برای آن است که ﴿وَاعْبُدْ رَبَّکَ حَتَّی یَأْتِیَکَ الْیَقِینُ﴾ جامهٴ عمل بپوشد.

 پس این یقین نهایت و اصیل برای جان پایدار آدمی هست، و چقدر قشنگ و اصیل برای ما باشد که با هر عمل و اخلاق و ترفندی سراغ محکم کردن و ساختن این یقین به خوبیها در جان و قلب و دلمان باشیم. 

یعنی گفتار، رفتار ، اعمال عبادی و رفتاری همه و همه برای این است که بهت یقین بدهد. 

و جانمی جان چی شود که اهل یقین باشیم 

جهان  و جهانیان دگرگون و کن فیکون بشود، از یقین ما  به حق و حقانیت و خوبیها ی ناب الهی و به خود خود خدایی اش  ذره ای کاسته نشود. 

پ. ن: بر اسا س این تعبیر استاد ، عمل و رفتار و گفتار  مقدمه ی ازدیاد یقین باید باشه. چون اصل ماندگار داشتن و استحکام یقین هست. 

حالا سوال: 

عامل محرک و انگیزش برای انجام اعمال و رفتار ، وقتی یقین قراره بعد از عمل و رفتار بیاید ، چی می تونه باشه؟ 

چون ما تاحالا فکر می کردیم ، باید یه سری باورها و اعتقاداتی داشته باشیم بر اساس آنها  رفتارمون و انجام اعمالمون را داشته باشیم. 

خب این سلسله سر دراز دارد... 

اگر نظر قشنگی در این زمینه بود، با گوش جان پذیراییم 

یاحق و یاعلی