امروز خودم نبودم

سلام 

روز جمعه ای دیگر و گذشت ایام و لحظه ها و ثبت اعمال و رفتار و کردار و گفتار ما 

صبح جمعه را با ندبه خانوادگی در خانه آقا بزرگ و مادر شروع کردیم 

با اینکه روزه قضایی داشتیم اما نخواستیم خلاف وعده کنیم 

رفتیم و با شور و حال خودمون و اخلاص مون متی ترانا و نراک با امام زمان مان را زمزمه کردیم 

و  بعد حرفها و درد دلها و بیان توقعات از زندگی و آینده و به قول مادر شوخی ها خاصی که حتی شوخی اش هم 

به قول خودم قشنگ نیست . اما چه کنیم که سرشار از حرف و توقعیم 

و چون انسانهای کوچکی هستیم دوست داریم چیزهایی بگوییم که فقط خودمان راحت می شویم 

و شاید کاری به احساس و حال و توقع طرف نداشته باشیم 

ما شاید حرفهایی که دوست داریم با هر توجیهی بزنیم ، اما ممکن است که دیگران توقع شنیدنش 

و حال و احوال و شرایط درک آن را نداشته باشند و احساس ظریف شان تحمل شنیدن آن را  ندارند. 

و دنیا مادرانه و همسرانه و زنانه و دخترانه فوق العاده ظریف و حساس هست 

و البته دنیا مردانه هم شرایط و دغدغه های خاص خودش را دارد 

و البته مرامهای پدرانه با تفاوت نسلی و شرایط خاص سنی همه و همه در درک و تصمیم و نگاه به مقوله های مختلف زندگی 

تفاوت و تمایز و خصوصیت خاص ایجاد می کند. 

امروز یکی از روزهایی بود که به بعضی کمبودها و شکوه های روزگار ، شکوه کردیم که نباید می کردیم 

و روز و لحظه هایی که می توانستیم قشنگترین و عاشقانه ترین ش را داشته باشیم ، به گمان خودمان 

خواستیم که ........ حرف دل بگوییم و آنچه نباید بگوییم، گر چه حرف حق و بیان دیدگاه هست، اما 

خب ...... بماند که پای لبخند خدا و معامله و نگاهش را کم داشتیم 

وقتی لبخندش را نداشتیم و توکل و عنایت و مرام ش را نداشتیم 

هم خودمان ضعیف می شویم هم به انسانهای ضعیف تر از خودمان شاید، و ضعیف تر از خودمان را شریک 

سرنوشتمان می کنیم. 

امروز شکوه کم داشتیم و امروز دلم برای خودم تنگ شده بود. 

امروز خوابیدیم و بی احساس و نمی خواهم دیگر از امروز بنویسم 

امروز را دوست دارم که دیگر تکرار نشود. 

امروز خودم نبودم 

و بدرود تا قشنگی دیگر 

یاعلی