شعر و عشق

سلام 

امروز بالاخره روزه ایم 

خدا قبول کند قضای رزه ی مسافرتی است که رفتیم 

باز هم هوای بهاری 

بازهم خیال خماری 

و باز هم سرود و ترانه ای 

در کنار یار و هم آغوش یار 

چه پادشهی بهتر از این آغوش و نوازش و حوری خصالی  یار 

در میان وبلاگ های بروز شده، که معمولا صفحه ی اول بلاگ اسکای 

آدم رو گاهی عنوان و قلم رسایش می کشاند به خواندنش 

یکی دو قطعه ناب هدیه آوردم براتون 

همش که نمیشه دست نویس سر  و پاکنده ی من باشه، 

گاهی صرف ترانه های ذهن عاشق دیگرانی مثل حافظ و فاضل 

حالمان را خوبتر می کند. 

تقدیم نگاهتون : 

شعری از حافظ

در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی

عشق داند که در این دایره سرگردانند

جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیست

ماه و خورشید همین آینه می‌گردانند

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا

ما همه بنده و این قوم خداوندانند

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم

آه اگر خرقه پشمین به گرو نستانند

وصل خورشید به شب پر  اعمی نرسد

که در آن آینه صاحب نظران حیرانند

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ

عشقبازان چنین،  مستحق هجرانند

مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار

ور نه مستوری و مستی همه کس نتوانند

گر به نزهتگه ارواح برد بوی تو باد

عقل و جان گوهر هستی به نثار افشانند

زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد

دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند

گر شوند آگه از اندیشه ما مغبچگان

بعد از این خرقه صوفی به گرو نستانند

یه دست به افتخار حافظ شیطون بلای عارف 

که جانا سخن از زبان ما می گویی. 

خب 

شعری از فاضل نظری که دقیق 

نمی شناسمش، ولی بعضی تیکه های عاشقانه را خوب آمده. 

اینجا گرچه در ردیف حافظ شیرین سخن نیست ،ولی خب 

گاهی نکته های قشنگی می پراند و می سراید. 

ببینید: 

هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق

هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق

( کاش میگفت: 

هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق

هم دعا کن  شَرر  تازه بیفزاید عشق ،  

که هم مثبت نگری و هم عاشقانه میشد) 

قایقی در طلب موج به دریا زد و رفت

باید از مرگ نترسید، اگر باید عشق

( آخه موج رو می خواد چیکار؟؟ که قایق براش به دریا زد؟ 

کاش می گفت: 

قایقی در طلب وصل به دریا زد و رفت 

باید از درد نترسید، اگر باید عشق )

عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم

شاید این بوسه به نفرت برسد، شاید عشق

( من فکر می کنم بوسه ها همیشه عشق آوره، نفرت برا چی بیاره؟؟  مگر داریم؟ ) 

شمع روشن شد و پروانه به آتش پیوست

می توان سوخت اگر امر بفرماید عشق

پیله رنج من ابریشم پیراهن شد

شمع حق داشت، به پروانه نمی آید عشق

فاضل_نظری، عشق

در مورد مصرع اخر فک می کنم خوب تموم نشده، 

چون وقتی پروانه به آتش پیوست و طفلکی سوخته 

خب چرا به پروانه نمی آید عشق؟؟ 

پروانه ی عاشق خودشو به آتش شمع می زنه 

حالا یا ازش نور بگیره یا خاموشش کنه که دیگه شمع نسوزه و نجاتش بده 

این هر دو فرض نور گرفتن و خاموش کردن سوز و گداز شمع هر دوش که 

کار خوبیه. پس چرا به پروانه عشق نمی آید. 

به نظرم شعر باید بهتر تموم میشد. ضمن اینکه در مصرع قبل میگه: 

می توان سوخت اگر امر بفرماید عشق 

خب پروانه به امر عشق سوخته ..... دیگه تکلیفش را انجام داده 

خب چرا تو بیت بعدی کار پروانه را نقض می کند و بد شو می گه؟ 

نمی دانم چی می خواسته بگه تو بیت آخر. 

از دست این شعرا که معنای شعرشون در بطن چمبه شون هست... 

کاش به پروانه احترام می گذاشت و مثلا این طور میگفت: 

پیله رنج کس ابریشم پیراهن شد

شمع حق داشت، به هر کس نمی آید عشق

خب اگر از تحلیل و هدیه ام خوشتون آمد 

می تونید اگر دوست داشتید به افتخارم  یک دست مرتب و منظم بزنید. 

ممنون نگاه و دستان و احساس قشنگتون 

یاعلی مددی